Erzberg 2022 za mną. Finisz jeszcze nie był mi dany, ale satysfakcja z przejechania 21 z 27 checkpointów jest ogromna! Ze wstępnych rezultatów wynika, że pokonanie tylu elementów morderczej, erzbergowej trasy dało mi 31 miejsce w stawce.

Zawody zaczęły się dość dziwnie… Po starcie pierwszej linii, start drugiej nastąpił z ogromnym opóźnieniem, z czym do tej pory nigdy się nie spotkałem. Był totalny chaos, ale gdy w końcu wraz z moim GASGAS-em ruszyliśmy do boju, to szybo udało sie nam wyprzedzić wielu riderów drugiej, a nawet pierwszej linii. Szło naprawdę płynnie. Była moc, dobre flow i czułem, że przygotowania nie poszły w las. Prawdziwy Erzberg zaczął się dla mnie po sekcji Machine. Ją pokonałem bez problemów, ale później zaczęło się srogie korkowanie i nie tylko trzeba było walczyć z terenem, ale i z brakiem miejsca np. na podjeździe. Na jednym z takich blokujących miejsc bardzo fajnie poradziliśmy sobie wspólnie z Emilem Juszczakiem i Kacprem Dudzicem. Biało-czerwona współpraca pozwoliła nam zaoszczędzić kilkanaście, jak nie kilkadziesiąt minut! Ale to nie był koniec tego typu problemów, bo trasa wiodła teraz jedną linią, a to sprzyjało korkowaniu…

Piekłem jak zawsze okazała się Stołówka Carla. To jest ten typ sekcji, który wypompowuje na maksa. Osobista walka z gigantycznymi głazami, pomaganie innym i do tego ponad 30 stopniowy upał skutecznie wysyłały siły. Tam też – a dokładniej po połowie „stołówki” – złapał mnie limit czasowy i zakończyłem zmagania.

Ze swojego tegorocznego startu jestem zadowolony. Było bardzo trudno, ale zarówno ja, jak i sprzęt podołaliśmy wyzwaniu. Finisz jeszcze nie był nam dany, ale jak to się mówi, co się odwlecze, to nie uciecze!